De kopergravure is ontstaan uit het werk van het zilversmedengilde halverwege de 15e eeuw. De zilversmeden lieten hun produkten, zoals gepolijste zilveren schalen en bekers, ter versiering voorzien van mooie gegraveerde motieven . Door de gegraveerde lijnen in te wrijven met een zwart poeder, de ‘niëllo’ (een mengsel van zilver, koper, lood en zwavel, dat door verhitting vloeibaar werd gemaakt) en door de bovenliggende gepolijste delen schoon te maken, was men in staat een afdruk te produceren op papier.
Hieruit ontstond de kopergravure waarbij kunstenaars hun afbeeldingen in een koperen plaat graveerden, de lijnen waarmee de tekening was gemaakt werden met een tampon gevuld met drukinkt en vervolgens met een pers afgedrukt op papier
Graveren met een burijn in een koperen plaat is een moeizame bezigheid dus zocht men naar een methode om vrijer en gemakkelijker te kunnen werken. Deze werd gevonden in de vorm van het etsen. Bij de etstechniek worden de lijnen met behulp van een zuurbad uitgebeten in het metaal, hetgeen een stuk minder moeite kost.
Albrecht Durer (1471-1528) was een van de bekenste kunste-naars die deze techniek vervolmaakte. Honderd jaar later deed Rembrandt van Rijn dit met zijn etsen. Een belangrijke tijdge-noot van hem was Hercules Seghers. Op een gladgepolijste metalen plaat wordt een dun laagje zuurbestendige etsgrond gesmolten. Deze etsgrond, bestaat uit asfalt, hars en bijenwas waarin de kunstenaar met een etsnaald tekent. Vervolgens wordt de plaat in een bad gelegd waarin zich een oplossing van water en zuur bevind die de getekende lijnen uitbijt.
drukkunstmuseum 